Home... (sweet) home

Ik heb nog niet de tijd genomen om iedereen te laten weten dat ik veilig en goed ben thuisgekomen. De meeste efficiënte weg leek mij dit even te doen via mijn reisblog.

Dinsdagnamiddag wachtte mijn lieftallige echtgenoot mij op in de luchthaven... en het duurde niet lang voor ik letterlijk weer met beide voeten op de grond stond (na 24u in de lucht :-)). Ik had dan misschien een groot avontuur beleefd maar voor hem en de kinderen was de wereld gewoon blijven verder draaien en ik werd dan ook vrijwel onmiddellijk ingewijd in de dagdagelijkse beslommeringen van de voorbije weken. Ze hadden dat heel goed gedaan, daar niet van, maar de confrontatie van bijna 4 weken euforie, adrenaline, adembenemende natuur, alleen maar met jezelf en wat andere backpackers moeten bezig zijn en dan de dagelijkse realiteit van was, plas, studerende pubers, enz., dat was wel even slikken...

Ook de jetlag verwerken slaat serieus tegen, vanmorgen nog steeds om 5u klaar wakker en overdag ben ik doodmoe. In de andere richting viel dat beter mee, maar wellicht niet verrassend dat je sneller bent aangepast aan een leven van dagelijkse pracht en constante actie en plezier.

Vanaf volgende week heb ik terug afspraken geboekt in het kader van mijn nieuwe job. Dus vermoedelijk zal het dan wat vlotter gaan. De voorbije dagen heb ik immers enkel maar pogingen gedaan mijn valies uit te pakken, mij terug in te werken in het huishouden en de bijhorende administratie en zitten mijmeren over mijn foto's. Alles lijkt enerzijds al onwerkelijk veraf maar anderzijds ook dicht bij mij. Ik weet nu hoe "ver", plots "dichtbij" kan zijn, hoe "onmogelijk" plots "mogelijk" wordt, hoe de roes van het overwinnen van je angst voelt en hoe groot en mooi de wereld kan zijn, daarbuiten. Het moet allemaal nog een beetje landen maar het mooiste van al is dat plots niets nog onbereikbaar voelt, als je er maar voor durft te gaan...

Ik zal proberen een top 50 van mijn foto's te maken (uit de 2000) en zal deze via deze weg aan jullie bezorgen maar dat zal nog even duren schat ik. Dat zal dan meteen het einde van mijn blog zijn, althans van deze naar New Zealand :-).

“Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colours. Coming back to where you started is not the same as never leaving.”

Dubai ... so close to home

Vreemd, plotseling is Dubai superdicht bij huis. Na 16u in een vliegtuig van Auckland, nu 3u wachten op mijn vlucht naar Brussel. Nog 7u vliegen te gaan. Wat een megagrote luchthaven is dit. Ik moest naar mijn gate eerst een soort metro nemen en dan vervolgens nog een half uur stappen. Maar het voelt allemaal zo anders dan toen ik vertrok. Toen was aankomen in Dubai nog maar een peulschil vergeleken met wat nog moest komen....raar hoe 3 weken zoveel kunnen veranderen.

Ik moet wel toegeven dat de massa aan ervaringen, wat ik allemaal heb gezien en gedaan nog geordend moet worden in mijn hoofd. Het is zoveel! Momenteel lopen alle dagen door elkaar en het tijdsbesef is nogal chaotisch maar ik was zeker niet de enige met dit gevoel. Vraag me af hoe dat dan is voor diegenen die een jaar lang rondreizen... Maar misschien verschilt hoe je je voelt niet echt zoveel. Uiteindelijk ben je weg van alles wat je kent, van iedereen, leef je weken of maanden met andere mensen in hostels en ben je op elkaar aangewezen, deel je stress, spanning, vreugde en ontzag met totaal vreemden die zich exact hetzelfde voelen als jij... een vreemde ervaring die ik niet eerder kende maar je wel doet nadenken... en om eerlijk te zijn, al die adrelanineshocks en adembenemende ervaringen zijn wel verslavend... ;-)

Maar dat nadenken zal ik houden voor over een paar dagen. Nu even verder suffen in luchthavens en op vliegtuigen en mijn jetlag verwerken. Tot gauw iedereen!

Haere Ra

Het is dan helaas zover.... Gisteren terug aangekomen in Auckland, uiteindelijk met nog 7 resterend van de totale groep van 24 (niet iedereen vertrekt vanuit Auckland of doet de totale tour). Vandaag was het Auckland Anniversary Day, een feestdag waarbij er vanalles te doen was in Auckland mbt de Maori. Wat een meevaller dat ik dat nog kon meepikken. Weliswaar, bloedheet, meer dan 30° wat toch wel een beetje uitzonderlijk is voor NIeuw Zeeland. Gisteravond al wat kunnen acclimatiseren in een Belgian Beer Café. Heb wel aan een Amerikaans medereiziger moeten uitleggen dat niet al onze "bars" eruit zien als een bruin café :-).

Na de wildwaterrafting van eergisteren nog 2 dagen teruggereisd naar Auckland. Met een vliegtuigje voor 14 personen zijn we terug naar het Noordereiland gevlogen boven Marlborough Sounds. Prachtig weerom! Ik heb mooie foto's maar kan ze momenteel niet posten omdat ze op mijn camera staan ipv GSM, dus zal voor later zijn. Wifi is hier helaas nooit een overweldigend succes dus ik weet ook niet of ik de foto's van de wildwaterrrafting hier op Auckland Airport gepost zal krijgen.

Na dat vliegtuigje nog een nachtje Wellington en dan 10u op de bus naar Auckland. Maar gezien je onderweg van de zoveel pracht kan genieten stoort dat niet.

Het is met zoveel pijn in het hart dat ik dit prachtige land verlaat...ook de sfeer in onze groep was de laatste dagen, gezien het constante afscheid nemen, heel intens. Sommigen reizen verder (sommigen zelfs een jaar lang) maar de meesten verlieten of verlaten eerstdaags sowieso Nieuw Zeeland.

Toen ik in Auckland aankwam gisteren voelde ik mij precies iemand anders dan drie weken geleden. Drie weken geleden was ik toch wel een beetje van de kaart, helemaal alleen aan de andere kant van de wereld en dat na 30u op een vliegtuig... Maar ik kom terug als een ervaren backpacker :-) ! Dat smaakt naar meer :-).

Jullie horen nog van mij bij thuiskomst en dan zal ik zeker nog wat foto's posten. Binnen 20 min. moet ik aan mijn gate zijn.

Mount Cook

Na het avontuurlijke verblijf in Queenstown zijn we terug richting het noorden gereden naar Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Weerom prachtige landschappen (zie foto's). Vanmorgen mountainbike gereden op een pad langs de rivier, soms wel wat aan de smalle kant, dus was soms wel zweten.

Aangekomen bij Mount Cook een wandeling van drie uur langs gletsjers gedaan. Niet iedereen deed mee maar de oudsten waren feitelijk het fitst :-). We verblijven in een hostel met uitzicht op tal van gletsjers en geen andere bewoning in de omgeving. Enkel een veld met - hoe kan het ook anders in NZ - gigantisch veel campers.

Morgen rijden we naar Christchurch en stopt voor de helft van onze groep de reis. Een 10-tal anderen, waaronder ikzelf, reizen samen nog terug naar Auckland. Na Christchurch volgt nog een nacht in Wellington. We vliegen dan vervolgens over Cook Strait naar het Noordereiland. Zondagavond kom ik dan aan in Auckland. Maandagavond vlucht terug naar huis, ik kan het bijna niet geloven...

Maar morgen volgt nog een spannende dag want dan ga ik wildwaterraften ... Embrace your Fears!

Love is in the air

Geweldige ervaring!!! Skydive at 12000 feet. Tegelijk beangstigend, waanzinnig en geweldig. Ik dacht dat ik verdoofd zou zijn van angst maar na enkele seconden vrije val kan je er zelfs van genieten...totale vrije val was 45 seconden maar lijkt veel langer...kijk maar eens 45 seconden op je klok en beeld je in dat je al die tijd aan het vallen bent. Maar ben zo blij dat ik het heb gedaan! Echt fantastisch.

Jammer

Heel jammer maar geen heli-hike vandaag...toen we opstonden was het nog redelijk weer maar intussen zie je amper nog bergen. Na invullen van medische vragenlijst en allerlei andere papieren ivm risico's werd na een half uur vertraging beslist dat het te riskant werd voor de helikopters om te landen. So maybe in my next life ?...we hebben nu ingeschreven voor een wandeling "as close as possible to the glacier". Vermoedelijk in de regen.

Kaikoura & Christchurch

Voor het eerst wat regen gehad vandaag. Walvissen en dolfijnen gaan spotten. Ongelooflijk dat die hier gewoon in het wild leven. Ook al zeehonden gezien deze week. De zee was door het slechte weer ongelooflijk ruw. Het leek alsof ik 3 uur in een attractie van een pretpark zat. Was dan ook kotsmisselijk, zoals de meesten in de boot. We hebben één walvis en massaal veel dolfijnen gezien. Wel niet evident om ze te fotograferen. Ze zijn zo snel en bovendien schommelde de boot gigantisch. De foto's zal ik later moeten opladen want ze staan allemaal op mijn camera en dat is altijd wat omslachtiger. Vanavond redelijk laat aangekomen in Christchurch en we verblijven nog eens in een echt backpacker hotel. Vooraf weet je gewoon niet bij wie je op de kamer terecht komt, ze boeken je gewoon in zoals het uitkomt, helemaal anders reizen dan ik gewoon ben maar heeft wel iets. Ik slaap nu met drie Duitse meisjes van onze groep. Morgen rijden we door naar de Franz Jozef Gletsjer. Ik moet morgen beslissen of ik die ook ga bewandelen. Schijnt weer een zware tocht te zijn, je wordt met een helikopter op de gletsjer gedropt. Ik zal er nog even over nadenken.

Christchurch zelf bezoeken we op de terugweg. De stad werd vorig jaar door een zware aardbeving getroffen, dus ze zijn hier in deze regio alles nog aan het heropbouwen.

Slaapwel!

Abel Tasman National Park

Nu een hele week al in Nieuw Zeeland.... Eindelijk af van die jetlag. Hoewel we er al enkele zware dagen hebben opzitten. De dag na Tongariro Crossing had iedereen echt wel "jelly legs"... Als je iedereen zag lopen was ik zeker niet de oudste :-). Gelukkig moesten we die dag niet veel meer doen dan 5u rijden naar Wellington. Wellington is een leuke, dynamische stad, de steden hier doen mij een beetje aan Barcelona denken, strand + veel moderne gebouwen. De rijke Europese geschiedenis delen ze echter niet. Je moet echt zoeken naar een gebouw dat meer dan 100 jaar oud is.

In Wellington ook het nachtleven opgesnoven... maar daar kon ik de jongeren helaas niet bijhouden. Na een paar uur fun in een karaoke bar zijn de "oudjes" van de groep om 12u gaan slapen. Echter, we hebben nog niet al te zwaar het onderspit moeten delven want om 1u is uiteindelijk iedereen komen slapen en dat vanwege de "jelly legs" maar ook het vooruitzicht dat we de volgende dag om half 6 moesten opstaan omdat we een ferryboot moesten nemen naar het Zuidereiland.

Gisteren 3,5 u ferryboot naar Zuidereiland, wat een prachtige ui!tzichten!

Gisteravond en vannacht blijven we voor een keer op dezelfde plaats slapen. Handig om eens alle rommel te kunnen laten liggen (ja kinderen, onze kamer ziet er helemaal uit als een slaaplokaal op KSA kamp) dat krijg je met al die trekkingrugzakken.

Vandaag wandeling van 4u door Abel Tasman National Park. Weerom alleen maar prachtige natuur, goudgele stranden, blauwe zee en dan groen, groen, groen. Als je foto's ziet denk je dat wij in Europa ook wel zo'n uitzichtjes hebben en dat is ook wel zo maar bij ons is alles klein en heb je misschien één mooi strandje. Hier is die natuurpracht gewoon mega en eigenlijk toch niet echt te vergelijken met iets wat ik al zag in Europa. De wouden en bergen komen hier tot tegen het strand. Dus in je gezichtsveld zie je tegelijk groen, blauw en goudgeel. Dit was dus de plaats waar Abel Tasman voor het eerst voet aan wal wou zetten toen hij Nieuw Zeeland ontdekte maar uiteindelijk afdroop toen hij verjaagd werd door de Maori. Pas 200 jaar later kwam Cook opnieuw langs.

Nu aan het chillen op de camping met een appelcider en hopend dat ik dadelijk enkele foto's kan opladen.