Ik heb nog niet de tijd genomen om iedereen te laten weten dat ik veilig en goed ben thuisgekomen. De meeste efficiënte weg leek mij dit even te doen via mijn reisblog.

Dinsdagnamiddag wachtte mijn lieftallige echtgenoot mij op in de luchthaven... en het duurde niet lang voor ik letterlijk weer met beide voeten op de grond stond (na 24u in de lucht :-)). Ik had dan misschien een groot avontuur beleefd maar voor hem en de kinderen was de wereld gewoon blijven verder draaien en ik werd dan ook vrijwel onmiddellijk ingewijd in de dagdagelijkse beslommeringen van de voorbije weken. Ze hadden dat heel goed gedaan, daar niet van, maar de confrontatie van bijna 4 weken euforie, adrenaline, adembenemende natuur, alleen maar met jezelf en wat andere backpackers moeten bezig zijn en dan de dagelijkse realiteit van was, plas, studerende pubers, enz., dat was wel even slikken...

Ook de jetlag verwerken slaat serieus tegen, vanmorgen nog steeds om 5u klaar wakker en overdag ben ik doodmoe. In de andere richting viel dat beter mee, maar wellicht niet verrassend dat je sneller bent aangepast aan een leven van dagelijkse pracht en constante actie en plezier.

Vanaf volgende week heb ik terug afspraken geboekt in het kader van mijn nieuwe job. Dus vermoedelijk zal het dan wat vlotter gaan. De voorbije dagen heb ik immers enkel maar pogingen gedaan mijn valies uit te pakken, mij terug in te werken in het huishouden en de bijhorende administratie en zitten mijmeren over mijn foto's. Alles lijkt enerzijds al onwerkelijk veraf maar anderzijds ook dicht bij mij. Ik weet nu hoe "ver", plots "dichtbij" kan zijn, hoe "onmogelijk" plots "mogelijk" wordt, hoe de roes van het overwinnen van je angst voelt en hoe groot en mooi de wereld kan zijn, daarbuiten. Het moet allemaal nog een beetje landen maar het mooiste van al is dat plots niets nog onbereikbaar voelt, als je er maar voor durft te gaan...

Ik zal proberen een top 50 van mijn foto's te maken (uit de 2000) en zal deze via deze weg aan jullie bezorgen maar dat zal nog even duren schat ik. Dat zal dan meteen het einde van mijn blog zijn, althans van deze naar New Zealand :-).

“Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colours. Coming back to where you started is not the same as never leaving.”